Vroeger, ja we beginnen gelijk met vroegah… Vroeger ging je uit om mensen te leren kennen. Je ging als je jong was naar de discotheek, of naar de plaatselijke jeugdsoos. Je leerde iemand kennen waarmee je verkering kreeg en vaak monde dat uit in een vaste relatie. Een huwelijk werd dat ook wel genoemd.
Was je wat ouder en nog steeds vrijgezel ging je naar een kroeg, een bar of een club, afhankelijk van je goesting. Sommige mensen vonden hun partner via de sportclub, werk en heel soms kwam je je zielsverwant tegen in de trein of bus. Vooral het laatste was zo romantisch dat zelfs de kleinkinderen het verhaal van hoe oma opa leerde kennen in de bus nog herhaalden aan vriendjes en vriendinnetjes.
Met de komst van het internet dat we inmiddels ook al weer naar vroeger kunnen verwijzen (de komst dan) veranderde er veel. Nieuwe generaties kunnen zich niet eens een wereld zonder het internet voorstellen net als oudere generaties er niet meer zonder zouden willen.
De komst van het internet bracht dan ook het fenomeen online daten met zich mee en waar aan het begin er nogal lacherig over werd gedaan wanneer je online een partner zocht werd het later steeds meer normaal gevonden wanneer je een profiel op een bekende datingsite had.
Later kwamen de apps zoals Tinder en in het kielzog van deze populaire app ongelooflijk veel klonen die elk net weer een andere optie hadden toegevoegd. Men zag door het bomen het bos niet meer wat weer een nieuw verschijnsel veroorzaakte, de zogenaamde handleidingen met hoe succesvol een date vinden via datingapps.
Tja, en daten we nu ook meer?
Vele onderzoeken spreken elkaar tegen over het feit of we nu meer of vaker daten via het internet. Wel zijn ze het vrijwel allemaal eens over één ding en dat is dat we minder snel een relatie aangaan omdat de keuze van partners zo groot lijkt. Ja jij bent wel leuk, maar ik ga toch even verder kijken, er zijn nog zoveel anderen.
Dit heeft als gevolg dat we juist nog eenzamer worden en is natuurlijk bijzonder ironisch. Juist omdat het aanbod zo groot is worden we alleen maar eenzamer. We zoeken dus een perfecte partner. Maar vind je niet pas je perfecte partner wanneer je in een relatie zit. Is het niet zo dat wanneer je een relatie hebt, je je wederhelft pas echt leert kennen en dat hij of zij langzamerhand vanzelf je zielsverwant wordt?
Vele onderzoeken spreken elkaar tegen over het feit of we nu meer of vaker daten via het internet. Wel zijn ze het vrijwel allemaal eens over één ding en dat is dat we minder snel een relatie aangaan omdat de keuze van partners zo groot lijkt. Ja jij bent wel leuk, maar ik ga toch even verder kijken, er zijn nog zoveel anderen. We zoeken dus een perfecte partner. Maar vind je niet pas je perfecte partner wanneer je een relatie hebt. Is het niet zo dat wanneer je een relatie hebt, je je wederhelft pas echt leert kennen en dat hij of zij langzamerhand vanzelf je zielsverwant wordt?
Wel zou je dan jezelf aan moeten passen aan de ander en moeten leren omgaan met de eigenaardigheden van een ander. In plaats van de perfecte partner vinden op de elektronische snelweg wordt je zelf de perfecte partner voor een ander door het geven en nemen in een relatie.
Misschien daar een handleiding over schrijven?
Maar dan wel op het internet.
